Uiteraard is iedereen op tijd (10:00) beneden met de bagage, want vandaag wil niemand de bus missen.
We hebben vandaag een geïmproviseerd programma, dus de verwachting zijn gematigd. En iedereen zit zo vol met indrukken dat 'het moeten' er af is. Finally is het winter in Rusland, ovéral ligt een laagje poedersneeuw. Prachtig!
En dus zijn overal de sneeuwvegers aan het werk, dat lijkt strak georganiseerd, de wegen (zand) en de stoepen (vegen).
En, er is voor vandaag zon voorspeld, de zonsopgang is hier rond 10:00. Onze eerst stop is na
1 km bij 'De naald' en Marie-Therese adviseert ons even naar buiten te gaan voor een foto nadat ze het onderliggende verhaal heeft verteld. En wat voor een verhaal!
De Duitsers hebben de stad 899 dagen omsingeld om uit te hongeren en zijn daar net niet in geslaagd. Maar het heeft wel 1,4 miljoen burgers het leven gekost. De Nederlandse schrijver Jaap ter Haar (geen familie) heeft het verhaal van één van de overlevenden (Boris) beschreven in zijn (kinder)boek Boris. De 6-jarige Boris is op een gegeven moment, op zoek naar eten, in de Duitse stellingen beland en werd door de Duitsers gesnapt. Een officier claimde hem als gevangene, maar met de bedoeling dat jongetje zodra het kon weer vrij te laten, en dat gebeurde.
Dat boek is vertaald in het Russisch en staat al vele jaren op de Russische lijst van verplichte litteratuur op scholen. Dankzij dat boek (denkt men) is de opvatting van de Russen over de Duitsers positief beïnvloed. En 3 jaar geleden heeft Jaap ter Haar van de burgemeester van St. Petersburg een onderscheiding gekregen.
Inmiddels is de zon boven de gebouwen uitgekomen en zorgt voor fraaie condities voor de fotografen. En we zien dat 'de naald' maar een klein onderdeel is van een indrukwekkend monument, boven en onder de grond, met vele 'eeuwige vlammen'. We worden er stil van.
 |
| Het monument aan de Moskou-prospekt |
Dan verder naar het paleizendorp, dat is een park met 27 paleizen, vele uit de tijd van Catharina de Grote. We kunnen ons daar vooraf niet veel bij voorstellen, maar het is wel aardig dat we de laatste dag een invulling hebben voor de dag. In een van de paleizen is Anna Paulona geboren, dat was de echtgenote van Koning Willem II. En nadat Willem haar had opgehaald in
St. Petersburg schreef ze al snel aan haar moeder over haar teleurstelling. Paleis het Loo vond ze maar een armzalig schuurtje. Om dat te begrijpen moeten we een stukje lopen in een schitterend winters park.
En geleidelijk aan wordt ons duidelijk dat er wel enige grond was voor dat beeld - vanuit haar perspectief, hoe fraai wij Het Loo ook vinden. Want hier in St. Petersburg kon het niet op, qua park, grootte en uitstraling van de gebouwen en van de aankleding. De foto's spreken voor zich.
 |
| Een paar kleine impressies van een groots 'dorp' |
Gisteren in de Hermitage merkten we al op dat het geen wonder was dat hier een revolutie kwam; dit park bevestigt dit nog een keer. Megalomaan in het kwadraat.
Ondertussen vertelt Marie-Therese nog een aantal interessante weetjes over Catharina, de familie Romanov en kunstenaars die relaties met het hof hadden. Catharina was een vrouw die er vele minnaars op na hield en een aantal goed beloonde (met een paleis). Anderen waren minder gelukkig en moesten de relatie met de dood bekopen, waaronder haar echtgenoot.
Het leven van Catharina had wel iets van wielrennen bedenkt ik me: 'de dood of de gladiolen'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten